Tonijn uit Lipari

Voor twee:

• 2 braadzakken
• 2 stukken witte tonijn’steak’ MSC, diepvries
• grof zeezout
• 1 citroen
• olijfolie
• 2 eetlepels kappers, uitgelekt
• 2 eetlepels gehakte platte peterselie
• 1 gehakt teentje knoflook
• 4 rijpe romatomaten, ontveld
• 2 eetlepels ontpitte Taggia olijven (Kalamata kan ook)

Erbij:

• fusilli naar behoefte
• olijfolie
• 3 eetlepels gehakt basilicum
• 1 eetlepel gehakte peterselie

Print dit recept

Op het withete strand van het eiland Lipari liggen lome blote lijven te zonnen. Wij vallen daar enigszins uit de toon, want wij hebben kleren aan en zijn uit op iets anders: obsidiaan, een gitzwart glanzende steen, ooit uitgebraakt door een vulkaan daar. Met de buit in de rugzak zetten we ons tevreden achter een bijzonder bordje tonijn op een beschaduwd terras: Tonno al Cartoccio (tonijn in een zak) en bepeinzen dat niet alleen het gesteente een lange geschiedenis heeft.

Doldrieste Sicilianen hebben namelijk al zeker vanaf het begin van onze jaartelling op tonijn gevist. De semitische volken die de tonijn zijn naam gaven (tunannu, tannin) zagen de sterke, grote vis nog als een zeemonster waar je als visser maar beter niet in de buurt kon komen. De geleerde Clifford A. Wright heeft het in zijn prachtige boek A Mediterranean Feast (1999, p. 396) dus bij het verkeerde eind als hij het woord verbindt met Grieks thuein – ‘stuiven’, omdat de vis zo door het water ‘stuift’.

De ‘zak’ is op het eiland tegenwoordig van aluminiumfolie, vroeger van papier, maar ik stel voor twee braadzakken, daar kun je zo mooi doorheen kijken.