Gevulde puntpaprika

Voor twee:

• 200 ml water
• 100 g bulgur
• zout
• 1 eetl. muntblad
• 1 eetl. dillegroen
• 1 eetl. bieslook
• 150 g geraspte jongbelegen Goudse
• peper, zout
• 2 rode puntpaprika’s
• takjes munt, dille en bieslook

Print dit recept

De Zuid-Amerikaanse paprika, in Europa ooit gezien als sierplant, is in Nederland een van de verworvenheden van de vorige eeuw. Werumeus Buning kon in de jaren dertig nog in de Telegraaf schrijven: ‘De paprika … behoort tot de buitenlandse beesten in onze groentewinkels en menigeen weet niet wat ermee te beginnen’. Hij moest zelfs het volgende uitleggen: ‘de ware paprikavrucht is glad, straf en glanzend van huid als een waternimf.’ In 1972 constateert Ton van Es (Volkomen Groenteboek) dat deze opgeblazen bolle bes, sinds de jaren 50 ook hier geproduceerd, populair aan ’t worden is. Blijkbaar is er nog geen sprake van de zoete puntpaprika, ook niet trouwens in de naslagwerken van Johannes van Dam of Onno Kleyn. Volgens specialisten is het een Italiaanse veredeling, die men hier in de negentiger jaren is gaan telen. Wat is er zo edel aan? Zoet in plaats van verzengend heet met een dun velletje in plaats van het leerachtige vel van de blokpaprika, waarvan sommige mensen last krijgen. Daarvan zei Buning al: ‘het hoort zonder huid, het is beleefder.’ Wat konden ze het toen nog mooi zeggen. Puntpaprika – een fijne variant, die bovendien met aardwarmte wordt gekweekt.